Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

2004, η χρονιά της πλήρους ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και στη ζώνη αστάθειας. (Μέρος IΙ)





…παρέδωσε κοινότητα…

Τον Απρίλη του 2004…

… η Κύπρος, λίγες μόνο μέρες πριν την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ, ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα αποτύπωνε τη «βούληση» του Κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, για την επανένωση και την ειρηνική συμβίωση. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος, με ένα παγωμένο δάκρυ, ολοκληρώνει το διάγγελμά του προς τον Κυπριακό λαό με τη φράση «δεν παρέλαβα κράτος για να παραδώσω κοινότητα» επιβάλλοντας το ΟΧΙ το οποίο, εν κρυπτώ και παραβύστω, προετοίμαζε καιρό. 

 

Είχε πέσει η αυλαία που είχε ανοίξει η γιγαντοαφίσα με τον μαύρο φόντο και τα λευκά γράμματα, με τη λέξη «ΟΧΙ», για να υποδεχτεί την αντιπροσωπεία του Μπούργκενστοκ[1] στο αεροδρόμιο Λάρνακας, σαν προάγγελος της αδυσώπητης εκστρατείας εναντίον της συμφιλίωσης του κυπριακού λαού και όλων όσων θα ακολουθούσαν. Αλήθεια πότε πρόλαβαν και ήταν τόσο οργανωμένα αυθόρμητοι!


Πρόκειται για μια νέα αφήγηση των γεγονότων, σε πείσμα ακόμα και αυτής της «αντιαμερικανικής» προπαγάνδας που πρόχειρα και βιαστικά έπεισε τους περισσότερους,  εντός και εκτός του νησιού, με αόριστες και γενικόλογες αναφορές για το προδοτικό και αμερικανόφερτο σχέδιο Ανάν, το οποίο ουδείς διάβασε, πόσο μάλλον κατάλαβε. Η απόρριψη αβασάνιστα εναποτέθηκε, φυσικά, στη στάση αποδοχής και στήριξης του ΑΚΕΛ. Ποιος θα τολμούσε άλλωστε να αμφισβητήσει το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου - το επί 30 χρόνια συνεργαζόμενο κόμμα εξουσίας με όλες πλην 2 κυβερνήσεων, κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου βεβαίως! 

Το ΑΚΕΛ, μέσα σε μια νύχτα, κάνει για τα μέλη του στροφή 180ο - μεγάλη Παρασκευή ήταν - με την περίφημη φράση «[αποφασίσαμε] να στηρίξουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ».[2] Συνεχίζοντας έτσι την παράλογη πορεία στήριξης της πολιτικής του κομμουνιστοφάγου «Δευκαλίωνα»[3] Τάσσου Παπαδόπουλου, η οποία είχε και πάλι σφραγιστεί με μια και μόνο φράση από τον τότε γ.γ. του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια: «έχει αλλάξει ο άδρωπος, σιορ».[4]

Ελάχιστες μέρες ήταν αρκετές, από την 1η μέχρι την 24η Απριλίου να ξετυλιχθεί με απίστευτη ένταση το μένος της προπαγάνδας του ΟΧΙ. Είναι η εποχή που κάποιοι ασχολούνται με τα χρήματα της «αμερικανικής» προπαγάνδας.  Θυμάμαι όταν κυριολεκτικά  «βγάζαμε δίσκο» για να συγκεντρώσουμε 700 λίρες για μια και μόνο γιγαντοαφίσα «ΝΑΙ» στην είσοδο της Λευκωσίας, ενώ οι αφίσες του ΟΧΙ κοσμούσαν όλο το νησί χωρίς να ασχολείται κάποιος με τις πηγές της χρηματοδότησης και το λόμπυ πέριξ των καναλαρχών που λυσσομανούσε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων. Απαρίθμησε ποτέ κανείς τα αμύθητα οικονομικά συμφέροντα της διχοτόμησης, τους εμπλεκόμενους, τα κέντρα που την στήριξαν τότε και τη στηρίζουν διαχρονικά; Μόνο τα «βρώμικα» χρήματα των ΗΠΑ που μέχρι τότε η Κύπρος δεχόταν αδιαμαρτύρητα, πρώτα για την μετά τον πόλεμο ανοικοδόμηση και αργότερα για την οικοδόμηση της ειρήνης και εμπιστοσύνης μεταξύ ε/κ και τ/κ μετατράπηκαν σε λίστες χρηματοδότησης προδοτών. Έτσι, χωρίστηκε η Κύπρος στα δυο με τους «Νεναίκους» άρα απατεώνες και προδότες και τους «Οχιάδες»  έντιμους και υπερπατριώτες! Ο Τάσσος ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά όταν δημοσιογράφος τον προκαλεί να στοιχειοθετήσει τις κατηγορίες απαντώντας απλά  «Προκύπτουν από την περιρρέουσα.  Βλέπετε, μόνο σε κοινωνίες με πρωτόγονες πολιτικές πρακτικές και συναίσθημα,  1-2 φράσεις κλειδιά είναι ικανές να κλειδώσουν την σκέψη μιας πλειοψηφίας και να στοιχειώσουν γενιές όπως ακριβώς η «περιρρέουσα» …

Ο Τάσσος που την ίδια εποχή πρέπει να λογοδοτήσει για τα λεφτά του Σερβικού λαού που έρχονταν με μαύρες σακούλες σκουπιδιών, με βραδινές πτήσεις, των Κυπριακών και άλλων αερογραμμών, στον επίσημο αερολιμένα της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να κατατεθούν μερικώς στην Λαϊκή Τράπεζα.

Την 24η  Απριλίου 2004, το 76% των Ελληνοκυπρίων απορρίπτει το Σχέδιο Επίλυσης του Κυπριακού με τη διαμεσολάβηση του ΟΗΕ. Οι Τουρκοκύπριοι αντιθέτως, το αποδέχτηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Βλέπετε, είχαν ήδη επαναστατήσει 3 φορές την προηγούμενη περίοδο, μια διαμαρτυρόμενοι για την νομισματική υποτίμηση και τραπεζική απάτη, μια ένα χρόνο πριν με έντονη πίεση για τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων και μια, όταν στο δρόμο για την επανένωση απομόνωσαν (με τη βοήθεια και της Τουρκίας) τον παντοδύναμο Ντενκτάς μετά από 29 χρόνια μονοκρατορίας.  Δέκα μέρες πριν το δημοψήφισμα μια πορεία υπέρ της λύσης μετατρέπεται σε πορεία διαμαρτυρίας εναντίον του Ντενκτάς και του ΑΚΕΛ![5]. Η πορεία μιλούσε καθαρά για τη στάση και των δυο πάνω και κάτω από την Πράσινη Γραμμή. Βλέπετε, οι Τουρκοκύπριοι δεν είχαν ποτέ πρόβλημα, ακόμα και μέσα στον αποκλεισμό τους, να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Φυσικά η απόφαση των Ελληνοκύπριων έπρεπε να γίνει σεβαστή. Ωστόσο η ηγεσία τους είχε αποφασίσει διαφορετικά, ή καλύτερα, όπως δήλωσε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για τη Διεύρυνση Γκούντερ Φερχόιγκεν[6], «οι Κύπριοι μας εξαπάτησαν».

Το νησί ως ένα πλήρες μέλος της ΕΕ συνεχίζει την παραδοξότητα του δίκαιου της ανάγκης, μπαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση διχοτομημένο και με ειδικό καθεστώς. Η αμιγώς ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία, με ειδικό και πάλι καθεστώς («ένταξη ολοκλήρου του νησιού με τις περιοχές που δεν ελέγχει η ΚΔ»).  Αντιμετωπίζεται στο τυπικό μέρος της ανωμαλία εφαρμογής της Συνθήκης Προσχώρησης. Η ίδια ωστόσο η «ανωμαλία»  δεν επιλύεται, αλλά διαιωνίζεται δημιουργώντας στρεβλώσεις σε πολλά επίπεδα. Μετά το 2004, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Το ίδιο και η Τουρκία.

Η Τουρκία που με ορίζοντα την ευρωπαϊκή της ένταξη είχε επιδείξει την πρόθεση να συμβιβαστεί. Η συσκότιση απέστρεψε  το βλέμμα εντέχνως από το «άδειασμα» του Ντενκτάς, από την παραχώρηση ακόμα και μέρους της Καρπασίας[7] εκτός από την Μόρφου, Αμμόχωστο και άλλες περιοχές. Η Τουρκία μετά το 2004 απομακρύνεται από την ΕΕ και σιγά σιγά προσανατολίζεται σε μια εκτός ΕΕ σύνθηκη. Χαράς ευαγγέλια για κάθε υπερπατριώτη που αναμένει την διάλυσή της ως η μόνη αποδεκτή λύση του κυπριακού.  Στην ιστορική συγκυρία η Γερμανία και η Γάλλια, με οριακή ανοχή, είχαν συμφωνήσει με όρους. Θα προσαρμοστούν επίσης μετά το δημοψήφισμα φυσικά. Η ιστορική συγκυρία είχε χαθεί. Η Γαλλία πούλησε αμέσως σειρά οπλικών συστημάτων στην ΚΔ για να διασφαλίσει το «μέλλον» που είχε αποφασίσει τελεσίδικα.

Το κρεσέντο του εθνικισμού συσκότισε παράλληλες διαδρομές και παίχτες. Πρωταγωνιστές εκτός από τις ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία ήταν και χώρες που δεν άκουσε κανεις το όνομα τους κατά τη διαπραγμάτευση του Σχεδίου Ανάν. Ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές πίσω από τη σκηνή.
Θα περνούσαν τουλάχιστον 6 χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό , να ακουσουμε δηλαδή τα  ονοματα τους αλλά όχι απαραιτήτως τον ρόλο τους…

(συνεχιζεται..)


[3] Ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε στο «Εγερτήριο Σάλπισμα» ως ιδεολογικός καθοδηγητής της νεολαίας της ΕΟΚΑ
[4] [μτφ: «Μα, έχει αλλάξει ο άνθρωπος!»]

[6] http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=40813  [σημείωση: «Καταλήγοντας, σημείωσε ότι η λύση του Κυπριακού θα έχει θετική επίδραση σε μιαν από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη»].
[7] Πρόταση που κατά τον Δημήτρη Χριστόφια και Νικό Αναστασιάδη έμεινε στο τραπέζι του Τάσσου Παπαδόπουλου ανέγγιχτη στο Μπουρργκεστοκ

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

2004, η χρονιά της πλήρους ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και στη ζώνη αστάθειας. (Μέρος Ι)


«Παρέλαβα Κράτος»


Όταν ο υπουργός παιδείας της πρώτης περιόδου της διακυβέρνησης Χριστόφια και υπέρμαχος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, η οποία έμεινε στα συρτάρια, Αντρέας Δημητρίου είχε αναφέρει, μεσούσης της ελληνοχριστιανικής έξαρσης ενάντια στο σχέδιο Ανάν και αναφερόμενος στον Κυπριακό λαό ότι «λαοί, με μέσο όρο  iq 80, βρίσκονται στις ζώνες αστάθειας του πλανήτη, όπως Πακιστάν, Αφγανιστάν κλπ» από τη θέση, τότε, του επικεφαλής του Τμήματος Ψυχολογίας, του Πανεπιστημίου Κύπρου, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι λίγα χρόνια μετά θα επιβεβαιωνόταν η πορεία που, με το πιο μεθοδικό τρόπο, για πρώτη φορά μετά το 1974, έμπαινε η  Κύπρος – σε μια ζώνη αστάθειας. 

Από το 1974 και μέχρι το 2004, η σταθερότητα και η ειρήνη στη περιοχή, έπρεπε πάση θυσία να διαφυλαχτούν. Το νησί, μια πλωτή πλατφόρμα συμφερόντων, δίπλα στην καυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής, με διασταυρωμένα, παγκόσμια συμφέροντα.

Με οξύμωρο τρόπο η σταθερότητα, η ειρήνη  και η ασφάλεια διασφαλίζονταν με:
-         την παρατεταμένη ανακωχή και ψυχροπολεμική διαχείριση της διακοινοτικής σύγκρουσης,
-        την εγκαθίδρυση 6 στρατών, 4  στρατιωτικών βάσεων,  μιας ζώνης [νεκρής] για αποσυμπίεση τυχόν απρόβλεπτων δικοινοτικών συγκρούσεων, και με τη ανανέωση της παρουσίας του ειρηνευτικού στρατού ΟΗΕ κάθε χρόνο.
-    την εθνικιστική ρητορική πάνω και κάτω από την πράσινη γραμμή, για να εδραιώνεται ο ψυχροσυγκρουσιακός διαχωρισμός, αποτυπωμένος στη φράση «εσείς από εκεί και εμείς από εδώ».
-     την ενίσχυση της ρητορικής περί «αδιαλλαξίας» της Τουρκίας, που φυσικά είναι μια δύναμη εισβολής και κατοχής, ωστόσο για τους ελληνοκύπριους το Κυπριακό ξεκίνησε το 1974!
-   την ευημερία των κατοίκων ως ένα παράπλευρο απότοκο. Τεράστια ποσά[1] από τις ΗΠΑ έρρεαν τις πρώτες δεκαετίες στην ΚΔ και ποσώς προβλημάτιζε τους Κύπριους και Έλληνες και  πολλές φορές αντιαμερικανούς, υπέρμαχους της ανεξαρτησίας της νήσου.
-      Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Ισραηλινούς, να αγοράζουν, να επενδύουν -  να εδραιώνονται πάνω και κάτω από την πράσινη γραμμή,
-    μυστικές υπηρεσίες να στέλνουν τα εκπαιδευόμενα, άγουρα μέλη τους για field research & practice στην Κύπρο,[2] - τόσο εύκολο ήταν!
-       ειδικά γραφεία πρεσβειών να επενδύουν σε ανθρώπινο δυναμικό και πόρους δυσανάλογο του μεγέθους της νήσου,
-    τη σύμμαχο χώρα στο συμβούλιο Ασφαλείας, Ρωσία, να ψηφίζει ότι επιθυμεί η Λευκωσία ασυζητητί, ενώ εναποθέτει τα κεφάλαια της στις τράπεζες και τις υπεράκτιες εταιρείες.[3]   

Τι έγινε όμως το 2004;

(συνεχίζεται..)


[1] Από το 1974 η αμερικανική κυβέρνηση παραχωρεί 15 εκ. δολάρια, ετήσια οικονομική βοήθεια προς την Κύπρο. Τα 5 εκ. υπό μορφή υποτροφιών μέσω του Φούλμπραϊτ και τα 10 εκ. για ανθρωπιστική βοήθεια και αναπτυξιακά έργα. Συνολικά, από το 1974 μέχρι σήμερα πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Δαπανήθηκαν κυρίως σε αναπτυξιακά έργα (ανέγερση προσφυγικών οικισμών, Μακάρειο Νοσοκομείο, Πάφου και Λάρνακας, το πρώτο αποχετευτικό Λευκωσίας κ.ά.  

[2] Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση κατασκόπων για την οποία οι σχέσεις Κύπρου και Ισραήλ έφτασαν στην κόψη του ξυραφιού, αφορά στη σύλληψη δύο Ισραηλινών πρακτόρων της Μοσάντ στις 7/11/1998 στο Ζύγι. 
[3] Από το 1990 μέχρι 2008 δεν έχουμε σαφή καταγραφή των ρωσικών κεφαλαίων που πέρασαν από την Κύπρο. Η Κεντρική Τράπεζα θα ξεκινήσει μια καταγραφή το 2004, μετά το 2008 περισσότερο αναλυτικά αλλά μέχρι σήμερα παραμένει ελλιπής. Το ΔΝΤ ανέφερε ότι για το 2010, η συνολική εισροή αποθεμάτων ΑΞΕ ανήλθαν στα $ 56.7δις (€ 42.8δις), ενώ σύμφωνα με τα δεδομένα της Κεντρικής Τράπεζας τα αποθέματα ΑΞΕ ανήλθαν σε μόνο € 13.1δις. Αυτά δεν αφορούν απαραίτητα καταθέσεις ή επένδυση σε πάγια ενεργητικά στο νησί, ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι παραμένουν στο νησί. Η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας έχει διαφορετικά δεδομένα για την έξοδο ξένων επενδύσεων προς την Κύπρο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της, το απόθεμα των εξωτερικών επενδύσεων στην Κύπρο, στο τέλος του 2010 ήταν $ 18.0δις ή € 13.6δις.