Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

ένα "αυτοδιαχειριζόμενο" όραμα







Είναι απο τότε που έκλεισε, που με στοιχειώνει η σκέψη του εργοστασίου της ΗΛΒΙΓΑΛ στην Εθνική οδο, απο τη Γαστούνη προς τα Σαβάλια. Απειρες φορές ονειρεύτηκα τους εργάτες του να επιστρέφουν, μονοι τους και να αναλαμβανουν την παραγωγή. Ποιος άλλος άλλωστε γνωρίζει καλυτερα απο εκεινους τον τρόπο που ωρίμαζε εκείνο το καταπληκτικό τυρί! Εκείνη η καταπληκτική "κεφαλοπαρμεζάνα" που παρόμοια γεύση δεν βρήκα σε κανενα ταξίδι μου στον κόσμο..

Απειρες φορές ονειρευτηκα τον τρόπο, απο την αρχή μέχρι το τέλος... Πως ήταν, λέει, όλοι οι κτηνοτρόφοι της περιοχής αλληλέγγυοι δίπλα στους εργάτες και, πως τους προμηθευαν γάλα κόντρα στις πιέσεις των μεγάλων εταιρειών. Πως και οι καταστηματαρχες αγοραζαν ανελλειπώς εκεινο το τυρι με περηφάνια. Πως πάντα κάποιος , προσφερόταν να μεταφέρει το προϊόν του κόπου και της αγάπης εκεινων των ανθρωπων σε άλλες αγορές, για να μπορέσουν να θρέψουν τις οικογενειες τους με τιμια δουλεια. Πως τέλος καθε χρονιας τα κέρδη έχτιζαν βιβλιοθηκες και ωδεία και αιθουσες ζωγραφικής και έκαναν εκδρομές τα παιδια σε πρωτευουσες του κόσμου με τα χρηματα που εβγαζαν οι δικοι τους μέσα απο συλλογικη δουλεια και αποφαση...
Θα σας φανεί παράξενο αλλα κάθε φορά που γνωρίζομαι με ένα άτομο στο πάγκο των τυριων μιας υπεραγοράς, πάντα ρωτάω αν γνωριζει εκεινο το τυρι.. και μετράω τα χρόνια του καθενος, απο τη γνωση που έχει για το εξαιρετικο σκληρο κίτρινο τυρι μακράς ωρίμανσης με το μαύρο προστατευτικό κερί, που όλοι αποδεδειγμένα ήθελαν και αγαπουσαν. Μόνο που τελευταίως λιγοστεύουν οι άνθρωποι στο πάγκο των τυριών που το θυμούνται... κι έτσι καταφεύγω να κεντρίζω τη συζητηση με φίλους γευσιγνωστες, έτσι σαν ένα άτυπο μνημοσυνο δηλαδη, για κάτι που βίαια αποκόπηκε απο τη ζωή του τόπο μου. Μια απο εκείνες τις φορές μού είχε πει ενας φίλος που γνωριζε πολλά για τα τυρια "Είναι κι ο τόπος, ξέρεις Τζουλια"... "τι τρώνε τα ζώα, αν εχει θαλασσα κοντά και άρα αλάτι ο αέρας, αν θα ωριμάσει σε συνθήκες υγρασιας αν, αν, αν,.. Είναι και ο τόπος" ...
Μετά και απο την εξαιρετική προσπαθεια αυτοδιαχειρισης της ΒΙΟΜΕ, ο νους μου επισκέπτεται το εγκατελειμενο εργοστασιο με ένα "κρυμμενο τραυμα":
Γιατι σταματήσαμε να παραγουμε;
Γιατί τους αφήσαμε να υπερχρεώνουν τους συνεταισμους μας;
Γιατί ανταγωνιστήκαμε τον συγχωριανό και φίλο μας;
Γιατι σταματήσαμε να δημιουργούμε;
Γιατι δεν πήραμε την τυχη τού τόπου στα χερια μας;
Γιατι θαψαμε τα αγροτικά μας προϊοντα στις χωματερες χωρίς δευτερη σκεψη;
Γιατί τους επιτρέψαμε να μας σταματήσουν;
Γιατί έφυγαν οι ανθρωποι απο τον τόπο μας;
Γιατί τους αφήσαμε να κλέψουν τον χρόνο , τον τόπο, το μελλον μας;
Γιατί εισάγουμε κακής ποιοτητας ή πανακριβα εξαφανιζοντας τα δικα μας;
Θα τολμήσουμε να στηρίξουμε τον τόπο και ο ενας τον άλλον;
Θα αφήσουμε να χαθει η τελευταία ευκαιρια;
Συνηθίσαμε άραγε τα αδεια χωράφια, τα άδεια εργοστάσια, τα άδεια καταστηματα, τα λιγοτερα παιδια στα σχολεία, τις λιγοτερες δουλείες , τα ελαχιστα για μας και τα παιδια;
Θα αφήσουμε οποιοδηποτε να μας πείσει οτι δεν μπορούμε διαφορετικά;
Τι άλλο χρειαζομαστε εκτός απο ανθρωπους και βούληση;
Τι άλλο χρειάζόμαστε εκτος απο εμας τους ίδιους;
αν το σκεφτείς ... μονο αυτο χρειαζομαστε
ο τόπος πάντα έχει τον τρόπο ...
εμείς είμαστε οι ανθρωποι
εμείς είμαστε η βουληση
μια αρχή χρειάζεται να γίνει...
μια αρχή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου