Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

"δεν ξεριζώνουμε ποτέ ελιά"..





Όταν κόπηκε εκείνη η μουριά, δίπλα απο το πηγάδι, που είχε ανοιξει ο παππους με τα χέρια του, το 1930, άρχισα να παρατηρώ τον τόπο που μεγάλωσα με άλλο μάτι. Ενιωσα πως μαζί με τη μουρια "κόπηκε" και κατι μέσα μου. Εκτοτε, οξύνθηκε η οραση μου. Τα δέντρα του τόπου ήταν τα πρώτα που παρατηρούσα καθώς πλησιάζα το χωριό, καθε φορά που επεστρεφα. Ο απέραντος κάμπος της Ηλείας, έτσι επιπεδος που είναι, αφήνει τα 4/5 στον ουρανό και εκει, ξάφνου, βλεπει κανεις, να ορθώνονται πανέμορφοι γιγαντες. Ολόκληρες συστάδες απο τεράστιους γίγαντες, συχνά, δίπλα σε καναλια με νερό που ρεει ολόχρονα.


Εχει μια σειρά δέντρων, έξω απο το χωριο, δίπλα στην εθνική οδό, "αποτέλεσμα της αγαπης" . Ετσι τα χαρακτήρισε μια καλη φίλη, για να εξιστορίσει πως καποιος γνωστός μας, προφασιζόμενος το πότισμά τους, πήγαινε καθημερινά για να βλεπει την αγαπημενη του, την οποια παντρευτηκε αργότερα. Κάθε, μα καθε φορά που διασχίζω αυτο τον δρόμο, χαμογελώ, θυμάμαι την ιστορια και μου κάνει εντύπωση πόσο δυσανάλογα ψηλοτερα είναι απο καθε αλλο δέντρο, κατα μήκους της εθνικής οδου. Ήταν διαφορετικά τότε, δεν ήταν εύκολο να συναντηθουν τα ερωτευμένα παιδια κι έτσι απο εκείνη την αγαπη επωφελήθηκαν τα δέντρα! 

Παλιοτερα, είχα θρηνήσει ενα περιβόλι με πορτοκαλιές, κάπου στον καμπο, οταν το είδα ξεριζωμενο. "Επιδότηση" είπαν.. έτσι, μονολεκτικά. "Κι οι λευκες;" τους ρώτησα, (ένα πανέμορφο φυσικό σύνορο, δίπλα στο ρέμα..) "ε, για ξυλεία" ...και με πλάκωσε η σιωπή... Η ίδια σιωπη κάθε φορά που ακούω πως ξεριζώθηκαν τα αμπέλια, σταματησαν καλλιεργειες 100 χρόνων, χάθηκαν σπόροι, χέρσωσαν χωράφια.. 
Λιγα χρόνια αργότερα ζήτησα απο την εικονογράφο ενός παιδικου βιβλιου μου, με θέμα τους αριθμούς, να ζωγραφίσει μια λευκα απο εκεινες. Ήταν στη σελιδα του αριθμου 2, εκει, που γεννιέται το "ΕΜΕΙΣ". Κι ειναι μια λευκα όταν την δω, που με ξυπνάει να αναλογιστώ την κατάρα της εγωικής συμπεριφοράς που θυσίασε αλογιστα τον τόπο μας σε λιγους επιτήδειους για προσωρινα "οφέλη" και η ανάγκη που γίνεται αναγκαιότητα χωρίς να υπάρχει αναγκη.

Δεν είναι τυχαίο θαρρώ πως πια όταν θυμάμαι ή διαβαζω για καποιον απο την περιοχή μας, τον/ην φαντάζομαι σαν ενα δέντρο που υψώνεται κάπου στον κάμπο. Το "δεντρο" έχει συγκεριμενη μορφή.... 
Είναι μουρια δίπλα στο πηγάδι (ο πράχτορας), είναι ένα δασίλιο στο κεντρο του κάμπου (το "γελαστό παιδι"), είναι κλαίουσα (ο ξαδελφος, μετά που "εφυγε"), είναι πεύκο δίπλα στο κύμα (ένας φιλος), είναι αιωνόβια ελια (ο παππους), είναι ευκάλυπτος δίπλα στην εθνική οδο (η δυναμικη δικηγορινα απο την Πηνεία), ένα ψηλο δέντρο καλυμμένο με κισσους (η συμμαθητρια απο τα Σαβαλια), είναι μια πανεμορφη λεύκα (η πρώτη γυναίκα δημαρχος στην Ελλαδα), είναι μια μυρτιά (η αγαπημενη φίλη μου απο τη Ροβιατα).

Στη μεγαλη κατηφόρα λίγο έξω απο το χωριό, η ανασα μου αλλαζει.. 
Ελέγχω πρώτα αν όλα τα δέντρα "μου" είναι ακόμα εκει. 
Τα 'αποτέλεσματα της αγάπης", άνθρωποι, δέντρα, ρίζες.

Είναι,
... ο τόπος.
Είναι
.. ο χρόνος.
.. έτσι γεννιούνται οι σχέσεις, οι αγάπες, που θελουν νερό για να υψώσουν γίγαντες.

"Δεν κόβουμε ποτέ ελια" μου είχε πει ενας γέροντας απο τα Σαβαλια.
"είναι ευλογημενο δέντρο" συμπληρωσα, θέλοντας να κερδίσω χρόνο και να τον καταλαβω 
"είναι δέντρο" μου είπε ανυπομονα, 
"τα δέντρα είναι οι ρίζες μας" του είπα, τότε.. 
"ναι, ειναι αμαρτία" μού αποκρίθηκε, κουνώντας το κεφάλι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου